Naar Kotido!

Op 6 maart zijn we in het vliegtuig gestapt. In het holst van de nacht kwamen we in Kampala aan. Onze taxi stond gelukkig klaar en na een korte nacht vertrokken we de volgende ochtend vroeg met de MAF naar Kotido. Dat werd een rustige vlucht. Zo kregen we goed beeld van het gebied.

Vol verlangen keken we uit naar een hartelijk weerzien met Cees en Mirjam. Op een droge roodachtige strook in een uitgestrekte leegte stond één auto met een paar kleine mensjes. Het was werkelijk geweldig om elkaar te ontmoeten in deze omgeving. Dit wilden we graag. Zien, voelen, ruiken, ervaren hoe het leven in Karamoja eruit ziet. Er was een prachtig huisje voor ons geregeld met een spiksplinternieuw traditioneel grasdak.

Dagelijks leven

Wij kwamen al snel onder de indruk van het dagelijkse leven in Kotido. Er is weinig van weinig. Er zijn weinig mensen. Wij verdubbelden ongeveer het aantal blanken. Er zijn weinig voorzieningen. Er is geen luxe. Er zijn weinig huizen met elektriciteit of stromend water. Er is geen McDonalds of maar iets dat op een restaurantje lijkt volgens westerse definities. De tekst uit 1 Korinthe 9, waar Paulus schrijft dat hij van alles heeft gedaan om enigen te winnen, komt hier wel dichtbij.

Stammen en dorpen

Cees en Mirjam worden omringd door allerlei dorpen en (extended) families op redelijke afstand van Kotido. Dat zijn er tientallen.

Sommige dorpen zijn nog nooit bereikt met het evangelie of worden voor het eerst bereikt. Zo waren we in een dorp waar nu sinds een jaar het evangelie wordt gedeeld. We waren op verschillende plekken waar mensen voor het eerst of voor de tweede keer over Jezus hoorden. Het evangelie maakt verschil in levens van mensen. Dat was overduidelijk zichtbaar. En het wordt met vreugde ontvangen.

Patronen

Maar hoe komt dat evangelie daar? In principe zagen we steeds hetzelfde patroon. Geen of nauwelijks bijbels. Niemand die kan lezen. Grote onbekendheid met het Woord van God. En voorlezen ligt nog lastig, want het is alsof je de bijbel in het Nederlands hebt uitgeschreven, maar dan fonetisch volgens een Zeeuw en dat voorleest aan een Groninger. Dat komt door het verschil in dialect tussen Noord en Zuid-Karamoja.

Het was daarom mooi om zelf wat te mogen delen in een dorpje. Je moet in Karamoja altijd een preekschets in je binnenzak hebben!

Pastors

Er is een grote nood aan pastors. En die zijn er wel gelukkig. Ze komen dan uit Kampala of uit andere plekken zoals Soroti. Wat wij wel merkten is dat deze mensen toerusting nodig hebben. Ze hebben absoluut liefde voor God, zijn soms ook bezig met een opleiding, maar zijn nog beperkt vaardig om in deze setting te komen tot een goed Bijbels begrip van de basiswaarheden. En dat kan er zomaar voor zorgen dat je nieuwe wijn in oude zakken krijgt. Dus bijvoorbeeld oude nogal pikante dansen op Halleluya, Jahweh, Yesu. Of een kerkdienst met alleen getuigenissen en geen preek.

Missie

We begrijpen hierdoor heel goed waarom Cees aangesteld is om toerusting en onderwijs te geven aan pastors. En snappen heel goed dat Mirjam zegt: “Laten we beginnen met de duizenden kinderen”, en dus kinderwerkers opleidt.

Dit land schreeuwt om dienaars die cultureel goed aansluiten. Die de taal makkelijk oppikken of al spreken. En die het woord van God bij de mensen kunnen brengen. In de eerste eeuwen waren er ook genoeg die niet konden lezen en schrijven, maar daar is God niet afhankelijk van. Maar het woord van God moet wel klinken.

Afsluitend

Het bezoek heeft ons zeer bemoedigd. We hebben ook een goede indruk van AIM gekregen. Prachtig hoe er honger is naar God. Prachtig hoe er gewerkt gaat worden aan een zendingshub met allerlei mogelijkheden. Eigenlijk zijn we wel jaloers hoe Cees en Mirjam beschikbaar zijn en gebruikt worden.

Edwin en Marieke Struik