Blogs Mirjam
Mirjam deelt hier van tijd tot tijd de veelkleurigheid van het leven van de Millers. Ze vertelt over de hoogtepunten van hun missie in Oeganda, maar deelt óók wanneer de weg door de diepte gaat. Dan weer schrijft ze over culturele achtergronden of geeft ze een kwetsbaar kijkje in haar hart…
THIRD CULTURE KIDS
Waarom bloggen over Third Culture Kids (TCK’s)?? Over deze vraag kan ik kort zijn: omdat er steeds meer van zijn én omdat ze zich vaak zo onbegrepen voelen.
Misschien haak je nu af en denk je: “TCK’s, dat is voor mij niet relevant”. Maar juist dáárom voelen zoveel leuke, unieke mensen zich onbegrepen. En juist daarom loop je misschien wel verrijkende vriendschappen mis. Onbekend maakt onbemind. Ik daag je uit. Want je kunt er niet omheen! Wie weet trouw je wel met een TCK… dus be prepared! Lees en vraag je af in hoeverre het jouw leven kan verrijken.
Inmiddels krioelt het van de TCK’s. In Nederland en overal. Kinderen die een groot deel van hun jeugd in een andere cultuur doorbrengen. Hun ontwikkeling vindt plaats in een andere cultuur dan die van hun ouders en in een ander land dan waar hun paspoort geregistreerd staat.
TCK staat voor Third Culture Kids. En als je, zoals ik, inmiddels volwassen bent kan je jezelf een A(dult) TCK noemen. TCK’s delen die “third culture” namelijk de gedeelde erfenis van cross culturele ervaringen. Opgroeien in een land dat niet van jou is, terwijl jouw vaderland een plek is, waar je niet woont. Dé lastigste vragen voor een TCK zijn “Waar hoor je?” en “Waar kom je vandaan?”.
Dé lastigste vragen voor een TCK zijn “Waar hoor je?” en “Waar kom je vandaan”?
De eerste tien jaren van mijn leven woonde ik op Papua, een unieke provincie van Indonesië. Tropische regenwouden, bergen en woeste rivieren. En donker gekleurde mensen gekleed in grasrokjes en peniskokers, levend in de steentijd waar regelmatig koppen werden gesneld. Een gebied dat alleen via de lucht toegankelijk was. MAF was onze life-line naar de buitenwereld. Dat, en veel meer, was mijn context. Ik had een Nederlands paspoort maar mijn eerste woordjes waren Bahasa. Ik was Nederlander maar kon voor mijn tiende nog niet fietsen. Contact met opa en oma verliep via geschreven brieven, die maanden onderweg waren.
Nu zijn mijn eigen kids TCK’s. De oudste was twee toen we Nederland verlieten en kwam terug op zijn zestiende. Samen met Cees heb ik vier kinderen mogen opvoeden en zien ontwikkelen in Afrikaanse context. Alle fases kwamen langs: zwangerschap, geboorte, peuter, kleuter, thuisonderwijs, tienertijd, pubertijd. We hebben in Zambia en Malawi gediend en wonen nu in Oeganda.
De laatste jaren heb ik me weer veel met het fenomeen bezig gehouden. Ik worstelde (op mijn leeftijd!) met identiteitskwesties. Ook wilde ik niet alleen vanuit persoonlijke ervaringen maar met meer kennis van zaken mijn eigen kinderen kunnen steunen. Samen met hen ontdekken wat onze unieke kleuren zijn, daar vrede mee hebben. Ik wil anderen, jou, uitnodigen mee te “wandelen” en waardering te hebben voor TCK’s en hun ervaringen. Daar hebben ze behoefte aan! TCK’s zijn gewone mensen, die opgroeien in buitengewone omstandigheden!
Onze organisatie AIM (Africa Inland Mission) heeft mij gevraagd om de rol van TCK-support voor alle AIM-gezinnen in Central Region op me te nemen. Verspreid over Oeganda, Congo, Tsjaad, Rwanda, CAR en Zuid-Sudan wonen ongeveer 40 AIM-kinderen. Daar wil ik een klein beetje voor helpen zorgen. Vragen hoe het gaat, waar ze tegenaan lopen, meedenken met ouders over onderwijs, ervaringen uitwisselen, inzicht geven in typisch TCK-processen zodat ze zich meer begrepen voelen.
Er zijn schaduwzijden en zonnige kanten aan het nomadische leven. Het brengt veel verliezen én het is tegelijk zo verrijkend. Ik had het nooit willen missen. Waar ik vandaan kom weet ik niet, ik weet wel waar ik heen ga!
Wordt vervolgd…
