Blogs Mirjam
Mirjam deelt hier van tijd tot tijd de veelkleurigheid van het leven van de Millers. Ze vertelt over de hoogtepunten van hun missie in Oeganda, maar deelt óók wanneer de weg door de diepte gaat. Dan weer schrijft ze over culturele achtergronden of geeft ze een kwetsbaar kijkje in haar hart…
Blog | Met vallen en opstaan
Verhuizen is verandering. Ik richt voor de 15de keer m’n nieuwe, tijdelijke huis in en leer een zesde taal. Alles is weer anders, behalve het refrein “Met vallen en opstaan”. Dit liedje zingen we steeds weer. Praten als een peuter. Glazig aangekeken worden als je zegt “Dit is een boek”. Want dat moest zijn: “Ik ga naar huis”…
Ik krabbel op en ga door.
De klanken en de luchtjes. Iedere context weer zo eigen. Na drie weken Karamoja-life ruikt de gefermenteerde sorghumlucht al iets minder ranzig. Op ons namiddagrondje werden we hartelijk uitgenodigd in een feestvierende community. De emmer sorghumbier ging de kring rond. Voor mij was één snuifje genoeg en beleefd kropen we weer door het lage, nauwe poortje het dorp uit. Wat kunnen deze mensen goed víeren, daar kan ik nog wat van leren.
Hoewel ik opgroeide met blote mannen om me heen, went het nog niet helemaal om steeds weer groepen naakte heren uitgebreid te zien badderen in de waterplassen aan de kant van de weg. Daarna gaat de doek om en de gehaakte hoed met veer op. Wat ik wel weer prettig vind, is dat dames kuiten en knieën óók geen taboe zijn. Wel lekker luchtig. De vrouwen dragen korte plooirokjes, die tijdens het lopen wild heen en weer zwieren.
Alles is anders. Behalve het refrein “Met vallen en opstaan”.
Is het echt vier weken geleden dat we onze lieve jongens op RVA installeerden en in Kenia achterlieten? Enerzijds voelt het veel langer, er is zoveel gebeurd. Anderzijds lijkt het nog maar zo kort geleden dat we met z’n viertjes hun nieuwe context verkenden. Zowel de leefomgeving binnen de hekken van de kostschool als het prachtige decor van vulkanen en valleien eromheen. Onze Third Culture Kids zingen zo hun eigen partij van het refrein. Wat zijn er veel regels op een kostschool! Een hoop vallen en opstaan, zonder ouders die je oprapen. Zambia, Malawi, Nederland, Oeganda, Kenia. Na 13 weken mogen ze naar huis, in Karamoja. Thuis? Thuis is geen locatie, maar thuis zijn de mensen. Eind november hangt hier de vlag uit. Welke eigenlijk??
Het &-teken symboliseert ons leven. En, én. Een lach én een traan. Verlies én winst. Angst én vertrouwen. Vermoeidheid én passie. Eenzaamheid én menigten. Gemis én voldoening. Afzien én genieten.
Genieten als de vreugde van de mensen afspat in de kerk. De ouden van dagen wiegen mee, leunend op hun stok. “Jezus volgen is vóóruit, ga niet achteruit” klinkt het refrein. Ik ben de tel kwijt geraakt. Wij wagen ons nog niet aan het “hoogspringen” maar verder heeft iedereen er een stevige work-out opzitten na een uurtje worship.
Genieten van de oogverblindende zonsondergang aan het einde van iedere dag. De kleurenpracht indrinken en afscheid nemen van de hitte. De mensen van de savanne de nacht in horen zingen en springen. Voorlopig zing ik ons bekende refreintje…
Met vallen en opstaan probeer ik te wennen aan de avonden zonder kids op de bank die vragen of er nog wat te eten is. We hebben geen wifi, ook geen koelkast en nog veel meer niet. Maar gelukkig kunnen we dankzij mobiel netwerk regelmatig contact maken, hoe slecht die verbinding vaak ook is.
Vallen en opstaan kost bergen energie dus veeg ik de lach en de traan van mijn gezicht en trek het laken over me heen. Tijd om los te laten, in slaap te vallen.
Tot we weer opstaan.
Ons tijdelijk onderkomen (2,5 km buiten Kotido).
